کودک هفت روزه من

دخمل ناز من! تو با لبخندای دلبرونه ت دل همه مونو بردی!

با این که از همون روز اول در مقابل دوربین عکاسی لبخند زده بودی اما هرچی بیشتر گذشت لبخنداتم شیرین تر شدن!

عشق مامانی! فدای خنده هات بشم!

تو به من عادت کردی اما من هنوزم برای نگه داری از تو به کمک مامان جون و بقیه نیاز دارم! خاله مرضیه که همسایه ی ما بود داره از این جا اثاث کشی می کنه و می ره یه جای دیگه. خونه ی نو مبارک خاله یی...!

مامان جون هم این روزا دو جا دل مشغولی داره. از یه طرف مجبوره کنار من باشه و از تو مراقبت کنه و از یه طرف نگران خاله مرضیه ست که داره از پیشمون می ره و از ما دور می شه! آخه ما و مامان جونینا و خاله مرضینا و دایی مهدینا هممون توی یه آپارتمان دور هم زندگی می کردیم و این طوری خیلی بهمون خوش می گذشت اما حالا خاله مرضیه به خاطر رهایی از شر پله های زیاد آپارتمانی و پادردش داره می ره به یه خونه ی ویلایی بزرگ تر تو شهرک اندیشه. اما قول داده که بازم زود به زود بهمون سر بزنه تا تو بتونی دخترخاله معصومه ی نازتو بازم ببینی. آخ جوووونییییی!!!!!!!

بخند مامانی...! بخند دیگه...! الهییییییییییییییییی...!!!

راستی امروز برای اولین بار ناخونای کوچولو و بلندت رو گرفتم. آخه دیگه داشتی صورتتو زخمی می کردی وروجک من! إن شاءالله خدا قسمتت کنه یه روزی ناخوناتو تو مناسک حج بگیری دختر نازم! از خدا می خوام همیشه پاکیزه و طاهر باشی نفسم!

زهرا، نفس مامان