بشین مامانی

زهرا: هشت ماه و شش روز.

امروز برای اولین بار متوجه شدم مفهوم جمله ی امری «بشین!» رو متوجه می شی. البته مسلماً تو و هر نی نی دیگه ای از همون بدو تولد، زبان عواطف و اشاراتِ صورت و لب ها و چشم و حتی دست ها رو به خوبی و بدون آموزش خاصی متوجه می شین. اما «کلمات» چیزایی هستن که حتماً باید بچه ها تحت آموزش، اونا رو یاد بگیرن. تو قبلاً کلمات زیادی رو درک می کردی ولی تا حالا نشده بود که جمله ی امری ای رو بفهمی و انجامش بدی! البته از وقتی خیلی نی نی بودی تا الان، همیشه فکر می کردی جمله ی سوالی «مم بدم؟» به معنی اینه که «حتماً باید بخوری» و تو هم گوش می دادی(!) حتی وقتایی که مشتاق بازیگوشی بودی و می خواستی به هر نحوی از بغلم در بری! اما تا این جمله رو می گفتم، آروم می گرفتی و شیر می خوردی! الهییییییییییییی فداااااااااااااااااااات بشه مامانیییییییی! اما مفهوم جمله ی من، اونی که تو خیال می کردی نبود! به معنی «آیا گرسنه هستی یا نه؟» بود!

امروز وقتی طبق معمول هنگام کار تو آشپزخونه، پاهای منو از پشت چسبیده بودی و واساده بودی و غر می زدی که بغلت کنم، تا بهت گفتم: «بشین مامانی» با غر غر فراوون نشستی و الکی گریه کردی!

من خیلی خوشحال شدم که این حرفو درک کردی و مهم تر این که بر خلاف میلت بهش عمل کردی! چند بار دیگه هم مثل وقتی که پشت در دسشویی گریه می کردی و ... باز این جمله رو گفتم و تو با اکراه انجام دادی و نشستی! فدات بشم که این قدر باهوش و گل و مظلومی!!! عشق منی دیگه!!! آفرین!

دخملی ناز و بازیگوش و غرغرووو که هیچ وقت دوس نداره بشینه ولی روی مامانشم زمین نمیندازه!